Ғәфү үтенеү доғаһы

"Аллааһүммә әнтә Раббии ләә иләәһә иллә әнт, халаҡтәнии үә әнәә ғәбдүкә үә әнәә ғәләә ғәһдикә үә үәғдикә мәстәтағт, әгүуҙү бикә мин шәрри мәә санәғт, әбүү-ү ләкә би ниғмәтиҡә ғәләййә үә әбүү-ү ғәләә нәфсии би зәнбии, фәкад ҙаләмтү нәфсии үәғтәрафтү би зәнбии, фәғфир лии ҙүнүүбии мәә ҡаддәмтү минһәә үә мәә әххартү, фә иннәһүү ләә йәғфируҙ-ҙүнүүбә илләә әнт“.

     (Аллаһым! Һин минең Раббым, Һинән башҡа илаһ юҡ. Мине Һин яралттың. Мин Һинең ҡолоң. Мин көсөм еткәнсе Һиңә биргән һүҙемде тотам. Ҡылынған насарлыҡтарҙан Һиңә һыйынам. Беләм, биргән ниғмәттәреңә ҡаршы кәмселектәрем булды, үҙемә-үҙем золом иттем. Гонаһтарымды үкенеп иҫкә алам, уҙған һәм киләсәк гонаһтарымды ғәфү итеүеңде Һиннән үтенәм. Мине кисер, Аллаһым! Сөнки, гонаһтарҙы Һинән башҡа бер кем дә ғәфү итә алмаҫ.
*