“Ҡайтыр инем дә, итектәрем юҡ...”

Мотал Рәмов
Ауылым мәҙәктәре

Шулай, баяғы апайҙы күмәкләп, илле-алла менән кейендереп, ҡултыҡлап алып сығып автобусҡа ултырттыҡ бабайы менән икәүһен. Ҡунаҡтарҙы оҙатып бөткәс, ҡалғандар яңынан табын артына ултырҙыҡ. Мәжлестең матур үтеүенә ҡыуанып, үҙ-ара һөйләшеп, ваҡыттың үткәне лә һиҙелмәне. Бер заман тәҙрәнән әлеге апай менән еҙнәйҙең эйәртенешеп инеп килгәндәрен күреп ҡалдыҡ.
–Аһ, Бүребайға ҡайтманығыҙмы ни һеҙ? – Аптырашып, барыбыҙ ҙа уларға төбәлгәнбеҙ.
–Ҡайтырға ни, көсләп кейҙергән итектәрегеҙ минеке түгел... Әйттем бит, кешенекен кеймәйем, тип... –Апай әлеге урындыҡ ситенә ҡунаҡланы.
–Хәсрәт икәнһең дә! Ҡайҙа төшөп ҡалдығыҙ һуң? – Һеңлеһе булған хужабикә, апайын ҡыҙҙыра-ҡыҙҙыра, өҫтөн һалдыра башланы.
–Рәхәт мынауларға! Беҙҙе ҡайтарып ебәреп, иркенләп ултыралар... Бүребайҙан боролдоҡ.
–Итектәреңде ҡасан алыштырып өлгөрҙөң?
–Уметь надо... Күп һөйләнмә, давай, наливай!
Өҫтәл артында ултырғандар барыһы бер юлы сыу булып көлөп ебәрҙеләр...